12-07-2021 Vogel

Negen uur, voor sommige al bijna middag, voor anderen precies nog voor dag en dauw. Maar wij moeten onze wekker zetten. De dagen zijn zo gevuld en zo intensief dat er 's nachts stevig aan energie moet worden bijgetankt. Maar het ontbijt is ook goed gevuld dat we zeker niets te kort komen. De overschot mogen we meenemen, en daar kunnen we ook ineens onze middag lunch mee maken. Sommige batterijen laden zo snel op dat de jongste zelfs graag met de eigenares tafeltennis gaat spelen.  Zo kunnen wij ongestoord ons klaar maken voor de dag. En deze dag zal zeker het uiterste vragen van onze spieren. Vandaag beklimmen we Mt. Vogel, één van de hoogste bergen aan deze kant van het Triglav Nationaal Park.

Niels kan iedereen goed bezig houden.

De weg ernaar toe met de auto geeft sommige al wat klamme handjes, want genoeg plek voorzien voor twee auto's te passeren is niet overal aanwezig. Met een steile afgrond naast je kan je soms beter even de oogjes dicht doen, of uitstappen en de chauffeur zijn ding laten doen. Zo ver is het niet gekomen maar na een kleine rit van 15 kilometer, gedeeltelijk onverhard, komen we aan op onze start plaats. Alhoewel, de laatste 500 meter richting parking was er teveel aan en we hebben vroeger de auto achter gelaten. 

Blij dat we vaste grond onder onze voeten hebben nu.

Het uiterste zuiden van het Triglav National Park

De eerste 4 kilometer van de wandeling zijn easy-peasy, zeker voor doorwinterde kuiten zoals de onze, en na een klein uurtje, exclusief een middag pauze, komen we aan op de laatste berghut richting de top. Hier genieten we nog van een hapje en een drankje, alvorens we de laatste 4 kilometer aanvatten, waarbij er nog 700 meter geklommen moet worden. Deze duren iets langer dan de eerste kilometers, maar sommige krijgen snel last van een beetje te veel te genieten van het goede leven, en de zwaartekracht is ongenadig. 

Berghut voor extra bevoorrading, of om te overnachten.

Toen was het nog vlak, de echte beklimming moest nog komen

De laatste meters zijn boven de boomgrens, en een Mont Ventoux gevoel komt boven drijven, met dat verschil dat de paden hier smaller en smaller worden. De laatste 200 meter is lopen over de kam van de berg naar het topje van de berg, en al wie een beetje last heeft van hoogtevrees wordt hier zwaar op de proef gesteld. Uiteindelijk bereiken we allemaal de top, genieten even van de omgeving, maar we keren snel terug op onze stappen, aangezien de wind ongenadig waait, en we liever veilig beneden geraken dan nog verder de kam af te wandelen om via een alternatieve weg naar beneden te komen.

Moe maar zeker voldaan. Fier dat we de top hebben gehaald!

Nog even uitrusten, beschut tegen de wind door een klein bosje.

De bergkam kon op sommige plaatsen akelig smal worden, en met veel wind best geconcentreerd wandelen.

Her en der zijn we ook getuigen van overblijfselen van de oorlog tussen Italië, Hongarije en Oostenrijk, en als we enkele bunkers zien kunnen we het niet laten om hier snel even binnen te springen. De gruweldaden zijn niet meer zichtbaar, maar het geeft toch een benauwd gevoel van hoe het moet zijn geweest. Maar niet getreuzeld, de weg naar beneden is gemakkelijker, en de zwaartekracht is nu wel mijn beste vriend, maar de losse stenen zorgt ervoor dat het tempo niet zoveel kan worden opgedreven.

Een klein beetje boven de grond ...

... maar groot genoeg binnenin.

Af en toe moet je even uitrusten, want het was een beproeving vandaag.

Een kleine zes uur later zijn we terug aan de auto en dan verkiezen we ervoor om toch nog snel terug te rijden naar Most Na Soci om daar te genieten van een welverdiend avondmaal. Deze keer geen avondeten in ons verblijf aangezien ze veel werk hadden vandaag met vertrekkende en aankomende gasten, wat we natuurlijk kunnen begrijpen. Morgen hopelijk weer eten met onze gastheren, maar vooral een iets rustigere activiteit.

De Zlatorog was ook een berggeit !

Lachen van plezier, of lachen van fierheid om de inspanning die geleverd is?

Voor de volledigheid, het hoogteprofiel van de wandeling !