Eerste dag opstaan in het laatste verblijf. De wereld klaart nog niet volledig op en de grijze wolken zijn nog steeds van de partij. Weliswaar voor de laatste keer als we de weerberichten mogen geloven. Daarom dat we ook dat we het programma van deze dag ook zo plannen dat we toch nog kunnen genieten van het weer dat ons wordt aangeboden.
 |
| Verse eitjes om de dag mee te beginnen ! |
 |
| Na een nachtje muizenvangen kan je een extra poezenslaapje wel verdragen. |
's Morgens vertrekken we naar Trieste. Jawel, we gaan naar Italie, en terug wat zonnig weer. Korte samenvatting, we vertrekken uit een groene zone, naar een andere groene zone, met andere Covid regels. De wet zegt dat we een PLF moeten invullen, een PCR test moeten afleggen, misschien een BTA of ander DLA nodig hebben, maar ervaring heeft ons geleerd dat de grenscontrole hier te wensen overlaat dus we riskeren het erop. Uiteraard blijven we voorzichtig en gebruiken we gezond verstand, maar de realiteit is inderdaad dat je zonder problemen de grens kan oversteken. We zullen maar zeggen dat we in transit zijn en binnen de 36 uur Italie terug zullen verlaten.
 |
| Trieste wordt gekenmerkt door cruiseschepen die aangemeerd zijn. |
 |
| Maar toch blij met de afwezigheid van regenwolken. |
Trieste kan kort samengevat worden. Het is een grote havenstad, te vergelijken met Genua, maar dan wel de propere versie. De promenade is lang, maar niet gezellig. Het enige dat noemenswaardig te vermelden is, is het centrale plein, Place Unite. Dit verkeersvrije plein biedt plaats aan vele terrasjes waar de Italiaanse aperitief naar hartenlust wordt geserveerd. Wat een verschil met Slovenie waar dit soort van steden of dorpjes amper bestaan. Tot nu toe hebben we ze nog niet gevonden, wat jammer is. De westerse cultuur, en zeker de zuiderse, geniet van het buitenleven en komt samen op gezellige pleinen, cafés, restaurants, ... en dat ontbreekt in Slovenië. Trieste is ongeveer 15 km van ons verblijf, maar je bent zo terug in een andere wereld. Jammer dat Trieste niet meer te bieden heeft, en een beetje triestig verlaten we Italie terug naar Slovenie.
 |
| Gelateria's dat ontbreekt in Slovenie, maar Italie heeft de beste. |
 |
| Ook de Aperol wordt er graag geschonken. |
Niet onmiddellijk terug naar ons huisje, maar net over de grens ligt Lipica. Lipica is bekend voor de paardenschool van de beroemde Lipizzaner paarden. De spier-witte paarden zijn alom bekend en krijgen hier hun opleiding. Geboren als zwart-bruine paarden, maar na zeven jaar verliezen ze al hun bruine haartjes en worden omgeruild voor de witte manen en vacht. Om alle misverstanden uit de wereld te halen, het zijn geen albino paarden. Onder hun witte vacht schuilt nog een donkere vel. We krijgen in Lipica ook een dressuur show te zien, maar het hoogtepunt voor de jongeren is een bezoek aan de stallen.
 |
| Zorro training in de Lipizannerschool. |
 |
| Wie geniet het meeste? |
 |
| Elke paard verdient wel een aai. |
In de stallen brengen we veel tijd door, want daar krijgen ze de mogelijkheid om de paarden te aaien, te strelen, van dichtbij te genieten, enzovoort. Maar eerlijk gezegd, we zijn ervan overtuigd dat de paarden hier ook van genieten, want ze komen lustig kijken en genieten van elke aai dat ze krijgen. En ook omgekeerd, want bij elke poging om de stallen te verlaten, slagen ze er in om langs een andere ingang opnieuw naar binnen te sluipen, en dan zijn we weer vertrokken voor een tijdje paardje-aai. Ondertussen was het terug beginnen te regenen, dus een extra bezoek aan de stallen is zeker meegenomen, maar zoals reeds gezegd, er wordt ons beloofd dat dit de laatste druppels zullen zijn. Dus we rekenen morgen terug op zonnig weder.
 |
| Een gegeven paard kijk je niet in de bek. Misschien ook verschoten van het mondmasker ! |
Reacties
Een reactie posten